مطالب این بخش جمع آوری شده از مراکز و مؤسسات مختلف پاسخگویی می باشد و بعضا ممکن است با دیدگاه و نظرات این مؤسسه (تحقیقاتی حضرت ولی عصر (عج)) یکسان نباشد.
و طبیعتا مسئولیت پاسخ هایی ارائه شده با مراکز پاسخ دهنده می باشد.

  کد مطلب:19124 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:6

مهمترين و مؤثرترين عامل در تهذيب نفس چيست؟
مهمترين عاملي كه در تهذيب نفس تأثير بسزايي دارد, آن است كه هر عمل عبادي, فقط براي تحصيل رضاي خداي سبحان انجام شود, نه براي رسيدن به منافعي كه بر آن عمل مترتب است. البته منافع عبادات, فوايد اعمال عبادي است نه علت غايي و هدف نهايي عمل. بلكه غايت متوسط است و براي ترغيب اوساط از بندگان. لذا با روشن شدن امتياز تامي كه بين منفعت يك عمل و علت غايي آن وجود دارد, مي توان از قيد فايده عمل آزاد شد و به علت غايي آن كه همان, لقاء الله است, نايل آمد.

تمرين اين روش و ادامه اين مسلك موجب مي شود, كه مزاياي هدف طلبي, در همه شئون دفع و جذب، ظهور كند تا انسان سالك, هم در ترك كارهاي خلاف و هم در پرهيز از مباح و هم در اشتغال به واجب و مستحب و هم در اهتمام به واجب اهم و ترجيح آن بر واجب مهم و ديگر وظايف ديني مي كوشد, تا علت غايي آنها را در نظر داشته باشد نه منفعت و فايده آنها را؛ آنگاه با تمام وجود مي گويد: «إن صلاتي ونسكي ومحياي ومماتي لله رب العالمين» انعام/162. در پرتو اين تحول روحي, ساده ترين كارهاي زندگي را براي تحصيل رضاي خدا انجام مي دهد و به همه آنها صبغه عبادي مي بخشد, چه رسد به پيچيده ترين كارهاي حياتي. چنان كه بر اساس بينش توحيدي, هم مبدأ فاعلي ساده ترين كارها را, خداي سبحان مي داند, و هم كارهاي عميق و پيچيده اسرار خلقت را مخلوق خداوند جهان مي شمرد.

براي نمونه, حضرت ابراهيم(ع) همانطور كه آفرينش نظام كيهاني را صنع خداوند مي داند و مي گويد: «إني وجهت وجهي للذي فَطَر السَّموات والأَرض حَنيفا وما أنا من المشركين» انعام/79. سيراب كردن از عطش و سير نمودن از گرسنگي را, كه از كارهاي ابتدايي است نيز, صنع خداوند سبحان مي داند و مي گويد: «والذي هُو يُطعِمني و يُسقين و إِذا مَرِضْت فَهُو يَشْفين» شعراء/79 و 80. حضرت ابراهيم(ع) در تمام شئون علمي و عملي ساده و پيچيده, هم مبدأ فاعلي بالاصاله آن را مي نگرد و هم مبدأ غايي بالذات آن را مشاهده مي كند و چون هر كاري را براي خدا و با نام آن حضرت انجام مي دهد, همه كارهاي او، هم حسن فعلي دارد و هم حسن فاعلي. فعل وقتي حسن و كامل خواهد بود كه هيچ گونه مفسده اي بر آن مترتب نباشد و فاعل هنگامي حسن و كامل است كه هيچ گونه هوايي در عزم و نيت او راه نيابد. لذا هر گونه تعلقي كه مايه التذاذ نفس باشد, بايد جدا شود, و اين تنزيه عمل از شايبه غير الهي داشتن همان اخلاص در نيت است.

: آية الله جوادي آملي
تفسير موضوعي قرآن ج 12 (فطرت در قرآن)

مطالب این بخش جمع آوری شده از مراکز و مؤسسات مختلف پاسخگویی می باشد و بعضا ممکن است با دیدگاه و نظرات این مؤسسه (تحقیقاتی حضرت ولی عصر (عج)) یکسان نباشد.
و طبیعتا مسئولیت پاسخ هایی ارائه شده با مراکز پاسخ دهنده می باشد.